کمی برای خودم

یک وقت هایی هم آدم شنوا برای درد و دلت نداری...

بلندی برای فریاد کشیدن نداری...

توفیق برای روضه رفتن نداری...

زور کتک زدن نداری...

وقت گریه کردن نداری...

خواب راحت نداری...

پای رفتن نداری...

صبر ماندن نداری...

حال کار کردن نداری...

نای دویدن نداری...

عرضه ی دعا کردن نداری...

دل خیلی از کارها را نداری...

ولی مجبوری ادامه دهی...

بی وقفه...

بی چاق کردن نفس...

بی کس و کار...

یک وقت هایی متن هدفمند توی وبلاگت نمی نویسی...

یک وقت هایی فقط می آیی توی یک صفحه ی دورافتاده ی بی منت بی چون و چرای بی مزاحم داد بزنی که داری از نفس میفتی... که خسته ای... که کاش فردا تعطیل باشد...یا کاش تعطیلی ها فردا باشد... کاش کار مردم دستت نبود... کاش تلگرام اختراع نمی شد... کاش پیامک و ایمیل و تلفن و این همه دوری و دشمنی مثل قارچ وسط زندگی مان نمی رویید...

یک وقت هایی هم دلت می گیرد...

اما وقتی نداری که گشایشش را التماس خدا کنی...

گرچه مطمئنی خدا هست... می بیند... و کفایت است.

می خواهم موسی شوم...